Een wat vreemde smaak

An aquired taste. Kent u die uitdrukking? Het betekent dat je je een smaak eigen maakt, of door langdurige blootstelling aan een smaak gewend bent geraakt en er zelfs van bent gaan houden. Geweldig dat de Engelsen daar zo'n mooie pakkende uitdrukking voor hebben. Zij hebben ook wel wat eetbaars waarvan je de 'taste' niet zo een, twee, drie 'aquired' hebt. Een simpel voorbeeld is de gewoonte om azijn over de fish and chips te sprenkelen. Niet zo mijn kopje thee. Nog een paar voorbeelden: Black Pudding (bloedworst). Uit Schotland, Haggis, van schapeningewanden gemaakt. Criadillas, stierenballen uit Spanje. Hier zal het toch vooral het idéé zijn dat dat wat je eet niet lekker is. Of Surströmming, in zout ingelegde en gegiste haring in blik. Populair in Scandinavië. Het blik wordt met beschermende bril en kleding buiten geopend. Dat moet genoeg zeggen over de inhoud. Ook in Nederland hebben we best wat, vooral regionaal populaire, gerechten die niet iedereen even graag eet, zoals balkenbrij en zure zult. En dan Frankrijk, meesters in volledige verwerking van een beest. Zo maken ze tête de veau, van de tong, hersenen en vlees van een kalfshoofd en ook een pittoresk gerechtje als tripes, pens. Door mijn gehele schoonfamilie een keer op vakantie in Frankrijk als de specialiteit van de streek besteld. Het zag er uit als poep, rook als poep en ja, zelfs toen hadden ze nog niet genoeg zintuiglijke waarschuwingen gehad, het smaakte ook als poep. Inmiddels wel een hoogtepunt op de vakantie-anekdote-lijst.

En toch zeg ik altijd, when in Rome, do as the Romans do, om nog even een Engelse uitdrukking te gebruiken. Dus loop ik met mijn gezin een tijdje geleden in Chablis in Frankrijk langs de winkel van Michel Soulié. Hij verkoopt andouillettes en niet zomaar andouillettes, maar met de mooiste stukjes pens en gegaard in Chabliswijn. Wat kan er dan nog niet lekker zijn? 

Ze zien er heerlijk uit. Bijzonder chique verpakt ook. Alleen de geur is niet zo heerlijk, toch nog steeds wel poepachtig, maar dan met kruiden en wijn.

Het argeloze publiek weet van niets als we de BBQ aansteken. We voeren ze eerst wat worstjes, zo heerlijk in Frankrijk, dan gegrilde asperges en dan de andouilletes.
De reacties liegen er niet om: van ronduit 'goor' tot dodelijke blikken tot 'wel heel bijzonder gekruid'. De hond geniet er wel van. Conclusie is dat we deze 'taste' met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid wel nooit zullen 'aquiren'. Op naar de volgende culinaire uitdaging!